τηλεφωνητής

ο, θηλ. τηλεφωνήτρια, Ν

1. υπάλληλος τηλεφωνικού κέντρου που βοηθάει στη διεξαγωγή τής τηλεφωνικής επικοινωνίας

2. φρ. «αυτόματος τηλεφωνητής» — συσκευή προσαρμοσμένη στην τηλεφωνική που δίνει σύντομη μαγνητοφωνημένη απάντηση σε κλήση και καταγράφει τα τηλεφωνήματα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < τηλεφωνώ. Το αρσ. τηλεφωνητής μαρτυρείται από το 1891 στην εφημερίδα Άστυ, ενώ το θηλ., στον λόγιο τ. τού πληθ. τηλεφωνήτριαι, από το 1890 στην εφημερίδα Εφημερίς].